Aan de andere kant van de comfortzone

Aan de andere kant van de comfortzone

Mooi om te zien wat een inspirerende, natuurlijke en stille omgeving teweeg kan brengen.

Vandaag mocht ik voor de Summerschool van BDO Advisory een vroege meditatiewandeling leiden. De deelnemers deden daarmee een dosis rust en frisse energie op voordat zij hun trainingen in stapten; workshops met vaktechnische inhoud en gericht op persoonlijke ontwikkeling.

We liepen door het Nonnenland, een stuk grond ontgonnen door de nonnen van Oostbroek rond 1300. Oorspronkelijk was er hoogveenmoeras. De plek veranderde door turfwinning en ontwatering tot een landschap met weinig begroeiing, voornamelijk heide en zand en een uitzicht tot aan Zeist. Tegenwoordig ijveren het waterschap, Staatsbosbeheer en Provincie Utrecht om de “natte natuur van vroeger” terug te halen in het gebied, met bijbehorende soortdiversiteit aan planten en dieren.

Lopen in aandacht was één van de oefeningen. Het tempo van de groep werd als vanzelf lager. Voetzolen werden bewust neergezet op het stoffige pad. De adem werd gevolgd en de zintuigen ingezet. Ook moeiteloos lopen werd onderzocht.

Het leverde rust op, ontspanning en het bewust zijn van de eigen aanwezigheid op die plek in de natuur in plaats van in de eigen gedachten.

En ja, om dat te ervaren werd er ook uit de comfortzone gestapt; een groep grazers op armlengte afstand gepasseerd, koeienvlaaien ontweken, gevoeld aan bladeren én… in stilte in een groep gelopen. En dat is best spannend. Zeker als je met je aandacht ook bij de anderen bent.

Mijn éigen eerste ervaring met bewust in stilte lopen in een groep was confronterend. Ik vond van alles. Het tempo te hoog, de stilte niet stil genoeg en de aanwijzingen te uitgebreid. Een tweede keer was niet minder schokkend. Te ontdekken dat ik continu voor anderen liep te zorgen, al was het maar in mijn hoofd. Die ervaringen en de lessen die ik eruit leerde, liggen al geruime tijd achter me.

Toch kan het ongemakkelijk voelen om gezamenlijk in stilte te lopen.

Misschien omdat het geen gekozen stilte is.

Er is iets raars met stilte.

Je komt er jezelf in tegen.

Je gedachten, je mening, je gevoelens. Je angsten; wat anderen van je vinden. En je impulsen; om toch wat te fluisteren, nabijheid te zoeken, verbinding te maken, de angst te bezweren.

Terwijl als je langer in die stilte bent, al die gedachten oplossen, je oordeel en je neigingen. Niet dat ze weg zijn, maar ze schreeuwen niet meer om aandacht. Je komt dan in je eigen stilte terecht. Een stilte als het Nonnenland, waar de hooibalen liggen te wachten om opgehaald te worden. Je capaciteiten om te denken, te voelen en een mening te vormen te wachten liggen tot jij weer met iets aan de slag wil. Eerder hoeven ze niet op te komen draven.

Morgenochtend mag ik opnieuw met een groep díe stilte in stappen.

Een stilte, die als je haar eenmaal ontdekt hebt en het met jezelf weet uit te houden, verslavend lekker is.

Heilzaam ook, by the way.

Maar dan moet je wel eerst het lef hebben er echt in te stappen, te ontdekken dat het aan de andere kant van je comfortzone wel te doen is, én… misschien zelfs op den duur comfortabeler is.

Copyright foto koeien in Nonnenland: Gaby Hutjes